Wat zijt gij schoon, o Kempenland,
Met uw vlakke heiden,
Met uw dreven, bos en land,
Met uw groene weiden.
O land waar ik geboren ben,
Gij zijt het schoonste dat ik ken.
Uw torens prijken over ’t veld
Zo lachend ons in d’ogen,
Waar gij de werkman hoop voorspelt
En troostend wijst ten hoge.
Gij schenkt uw kinderen kracht en moed
En maakt de arbeid licht en zoet.
Uw echte kinderen blijven trouw
Aan deugd en taal en zeden.
Daarom is uwe lucht zo blauw
En leeft men hier tevreden.
Ja, daarom blijft uw vroom geslacht
Begaafd met wijsheid, moed en kracht. |