1.
Die winter is verganghen,
Ic sie des meien schijn,
Ic sie die bloekens hanghen,
Des is ijn hert verblijt;
So ver aen ghenen dale
Daer ist ghenoechlic syn,
Daer singhet die nachtegale
Al so menich woutvoghelkijn.
2.
Ic wil den mei gaen houwen
Al in dat groene gras,
Ende schenken mijn boel de trouwe,
Die mi die liefste was,
Ende bidden dat si wil comen
Al voor haer versterken staen,
Ontfangen den mei met bloemen,
Hi is so wel ghedaen.
3.
Ende doe die suiverlike
Syn reden hadde ghehoort,
Doe stont si trurentlijke,
Met des sprac si een woort :
"Ic heb den mei ontfanghen
Met groten eerwaerdicheit".
Hi cust si aen haer wanghen :
was dat niet eerbaerheit. |